Marin Blažević - Razgovori o novom kazalištu (2.knjiga)

Ne krijem, kad se prije šest godina rodila ideja da bi trebalo objaviti knjigu razgovora o novom kazalištu, jedna je od prvih zamisli bila i da bi ju valjalo otvoriti uvodnom studijom koja bi čitatelje privela donekle stabilnom određenju pojma novo kazalište i usuglašenom raspoznavanju pridružive mu prakse. No, kako su prolazile godine rada na knjizi, tako je i prvotni plan postupno napuštan. 
Ispitujući frekvencije pojma novo kazalište i njemu srodnih pojmova (koji impliciraju novokazališni izazov, ali - pod drugim imenima, npr. okrutno, epsko, siromašno, neposredno, autonomno, nulto, ikonokla-stičko, konkretno, fizičko, postdramsko, performans-, plesno- kazalište, nova dramaturgija ili avangardno, alternativno, eksperimentalno kazalište), tragajući za njihovim definicijama i referencijalnim opsezima u diskursu teatrologije i teorija produkcije (ocl, primjerice, Mejerholjda, Gavelle, Artauda, Brechta, Kirbyja, Grotowskog, Barbe, Kantora do De Marinisa, Lehmanna, Vanden-Heuvela, Marrance, Van Kerkhoven...), došao sam do zaključka da je pojmu novo kazalištae od koherentne argumentacije i uglavljene legitimacije potrebnije neprekidno preispitivanje, pa i osporavanje. Novo kazalište razotkrilo se kao dinamičan, gibak, nepostojan, tranzicijski pojam - pojam koji se, odražavajući izvedbeno-predstavljačku praksu koja se njime može obuhvatiti, nalazi u permanentnoj (reprezentacijskoj) krizi, fazi prelaženja između potencijalnog i aktualnog, konceptualnog i konkretnog i kontekstualnog značenjskog i referencijalnog obzora.